Interview in Wijkwijs (2019), het wijkblad van de Bloemenbuurt waar ik woon en mijn praktijk voer:

‘Ik voelde me als een Lucky Luke te paard’
Een interviewafspraak met Margriete Stokkermans (51) maken is makkelijker gezegd dan gedaan. Haar massagepraktijk ‘Margrietes Handen’ aan de Goudenregenstraat is goed gevuld. “Als je je passie volgt, gaat het altijd lopen”, zegt ze. De passie voor massage ontkiemde in Indonesië.
Ja, ze is familie van Joop Stokkermans, een neef van haar vader. En ja, ze was gek op de televisieserie ‘Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer’, waarvoor Joop Stokkermans de muziek schreef. “Hij was een goede vriend van mijn vader. We zijn vaak met beide families op vakantie gegaan.” Maar nee, Margriete koos niet voor een loopbaan in de culturele sector. Indonesië zorgde voor enkele verrassende wendingen in haar levensweg.

Hoe kwam je in Indonesië terecht?
“Mijn vader wilde heel graag een paar jaar naar het buitenland. Hij solliciteerde op de baan Docent Nederlands aan de universiteit in Jakarta en werd aangenomen. Ik was toen 8 jaar. We zouden er twee, hooguit drie jaar blijven, maar het werden er zeven. Een heel fijne tijd. Daar is mijn passie voor de massage ontstaan.”

Hoe dan?
“Massage is een onderdeel van de Indonesische cultuur. Mensen masseren elkaar de hele dag door, bijvoorbeeld als ze op de bus wachten. Toen we er een tijdje woonden, liet mijn moeder eens in de twee weken een masseur aan huis komen. Heel af en toe mocht ik dan ook worden gemasseerd. Dat vond ik het allergeweldigste. Ik ging zelf ook masseren. Als mijn vader achter het stuur zat, deed ik zijn schouders vanaf de achterbank.“

Toch ben je je loopbaan niet als masseur begonnen…
“Toen we terugkwamen in Nederland ben ik naar het VWO in Oegstgeest gegaan. Daarna twijfelde ik tussen drie richtingen: opleiding tot sieradenontwerper in Schoonhoven, studie Nederlands of Kunstacademie. Ik werd toegelaten tot de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, vond dat best bijzonder en koos daarom voor Grafische en Typografische Vormgeving. Na de studie ben ik aan de slag gegaan als grafisch ontwerper. Ik werkte onder meer voor Ontwerpwerk in Den Haag en bij een volgende werkgever mocht veel drukwerk verzorgen voor Memisa (tegenwoordig hulpverleningsorganisatie Cordaid –red.). Erg leuk werk!”

Maar in 1998 ging je op vakantie…
“Ja, ik had heimwee naar Indonesië en ging met een vriendin vijf weken reizen op Java en Bali. Toen zag ik dat het Balinese dorpje Celuk gespecialiseerd is in het maken van sieraden. In Indonesië komt het veel voor dat een hele dorpsgemeenschap haar geld verdient met één ambacht. Het begon te gisten in mijn hoofd. Ik was goed in ontwerpen, dat had ik op de academie geleerd. Als ik nu eens sieraden zou ontwerpen, ze zou laten maken in Celuk en verkopen in Nederland… Mijn vader, die drie jaar eerder overleden was, had mij een klein bedrag nagelaten. Daarvan kon ik voorfinancieren. Ik besloot mijn baan op te zeggen en vertrok in maart 1999 met eigen ontwerpen voor twee maanden naar Bali.”

En, werd het een succes?
“Ja. Ik bouwde een band op met een aantal werkplaatseigenaren in Celuk. Omdat ik Indonesisch sprak en de Balinese cultuur begreep, hoefde ik nauwelijks te onderhandelen. Balinezen willen vriendschap sluiten en vandaar uit zaken doen. Heel anders dan in Nederland, waar werk en privé liefst gescheiden worden gehouden. Ik ontwierp zilveren sieraden met of zonder edelstenen. Die werden heel mooi gemaakt, ik kon ze goed in Nederland verkopen. Al snel was mijn koffer te klein en werden er jaarlijks honderden exemplaren naar Nederland opgestuurd.”

Een bloeiende business dus. Toch stopte je na negen jaar.
“De economische crisis brak uit. Ik ben in 2008 gestopt. Het was ook een zwaar leven. Ik verkocht aan winkels, maar stond vooral op multiculturele muziekevenementen en jazzfestivals. Dan was ik twee, drie, soms vier dagen dag en nacht bezig. In het zomerseizoen van mei tot en met september ieder weekend! Ik heb ervan genoten, reed in mijn busje met bed, gasstel, kraamattributen en sieraden het land door en voelde me dan als Lucky Luke te paard. Vrij! Maar genoeg om van te leven was het niet. In de winter moest ik bijverdienen.”

Koos je toen voor massage?
“In 2005 heb ik een opleiding sportmassage gedaan en in Indonesië – waar ik eens per jaar voor de sieraden was – kreeg ik ook lessen van een masseur. Ik begon in 2007 als freelancer in een schoonheidssalon in de stad en later in sauna Elysium in Bleiswijk. In 2010 kocht ik dit huis en kon ik een eigen massageruimte inrichten. Door advertenties in Wijkwijs en andere buurtbladen, flyers in winkels en mond-tot-mond reclame had ik na drie jaar genoeg klanten voor een fulltime praktijk. Als je je passie volgt, gaat het altijd lopen.”

Zal je nu niet meer van beroep veranderen?
“Nou… ik ben me nu aan het verdiepen in voeding. Masseren kun je niet tot je zeventigste doen. Ik combineer al massage en voedingsadvies. Voeding heeft een enorme invloed op lichamelijke klachten. Dat heb ik zelf ook ondervonden. In 2013 heb ik de vakopleiding Voedingskunde gedaan en denk nu aan een opleiding Orthomoleculaire therapie. Dan kijk je op celniveau wat het lichaam nodig heeft en ga je preventief te werk. Het is holistische, complementaire geneeskunde.“

Je bent 12 jaar masseur. Waarin onderscheid je je van vakgenoten?
“Mijn massagebehandelingen zijn naast ontspanning gericht op klachtbehandeling, onder meer met behulp van triggerpoint-therapie. Als een Sherlock Holmes ga ik op zoek naar de oorzaak van de klacht. Details zijn daarbij belangrijk. En de cliënt mag mij ook coachen en sturen. Om het lek boven te krijgen, kijk ik niet alleen naar de spieren, maar ook naar bijvoorbeeld medicijngebruik, leefstijl, houding en zeker ook naar voeding.”

-geschreven door Annemarie van Oorschot